Ο ακέφαλος διαστημάνθρωπος. Τoυ Zacharia Sitchin

O Ζacharia Sitchin είναι σήμερα ο πιο γνωστός ανά τον κόσμο εκπρόσωπος της λεγόμενης εξωγήινης αρχαιολογίας. Όντας ένας από τους πιο...
έγκυρους «ανατολιστές» και γνώστης πολλών αρχαίων γλωσσών, κατάφερε να αποκρυπτογραφήσει πανάρχαια σουμεριακά και ακκαδικά κείμενα και να συνθέσει μια νέα Προϊστορία που κλονίζει όλες τις κατεστημένες απόψεις για την καταγωγή του ανθρώπου και την αληθινή φύση των θεών.

Του Zacharia Sitchin


Ένας ανταποκριτής από την Τουρκία μου έγραψε για να με ενημερώσει ότι υπάρχει ένα παράξενο γλυπτό 3.000 ετών, που θυμίζει το μοντέλο ενός πυραύλου με κωνική κεφαλή, παρουσιάζοντας μου επιπλέον ένα σκίτσο του. Η αεροδυναμική του άτρακτος είναι χωρισμένη σε τμήματα και στο οπίσθιο μέρος πίσω από την «μηχανή», υπάρχει κάτι που μοιάζει με ένα σύμπλεγμα πέντε σωλήνων εξάτμισης. Στο κέντρο του σκάφους βρίσκεται ο πιλότος. Κάθεται εκεί με τα μπράτσα του διπλωμένα και τα πόδια λυγισμένα προς το στήθος, και φοράει μια πτυχωτή μονοκόμματη στολή που αγκαλιάζει όλο του το σώμα, καταλήγοντας σε ένα ζευγάρι μπότες για τα πόδια και σε γάντια για τα χέρια. Δυστυχώς το κεφάλι του είναι σπασμένο και δεν έχει βρεθεί. Λεγόταν ότι ανακαλύφθηκε κατά την διάρκεια ανασκαφών στην περιοχή Toprakkale, κοντά στη λίμνη Βαν- τη μεγαλύτερη λίμνη της Τουρκίας, στα σύνορα με το Ιράν, και πως την κατοχή του είχε τώρα η αρχαιολογική υπηρεσία της χώρας.


Έτσι το 1990, ενώ πραγματοποιούσα μια περιοδεία στους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία της Τουρκίας μετά από πρόσκληση της Τουρκικής Κυβέρνησης, άδραξα την ευκαιρία να κάνω περισσότερες έρευνες σχετικά με το αγαλματίδιο. Η απάντηση που έλαβα ήταν πως το μέρος που πιθανότατα, θα φιλοξενούσε ένα τέτοιο έργο ήταν το Αρχαιολογικό Μουσείο Κωνσταντινούπολης. Όμως εκεί δεν βρήκα να εκτίθεται τίποτα που θα μπορούσε να του μοιάζει, ενώ το προσωπικό ισχυριζόταν πως δεν γνώριζε τίποτα σχετικά.


Πέρασαν αρκετά χρόνια, όταν ξαφνικά έλαβα ένα μικρό απόκομμα Τύπου, το οποίο στηριζόταν στο άρθρο ενός παλαιού τουρκικού περιοδικού, με την επικεφαλίδα «Ένα αρχαίο διαστημόπλοιο;» Αν και το άρθρο ήταν σύντομο περιείχε μια φωτογραφία του αινιγματικού αντικειμένου – που αποτελούσε τουλάχιστον απόδειξη ότι υπήρχε – και δήλωνε πως η ηλικία του είχε εκτιμηθεί γύρω στο 1.000π.Χ. Οι διαστάσεις του ήταν 22 εκατοστά μήκος, 7,5,εκατοστα πλάτος και 8 εκατοστά ύψος, ενώ όπως περιέγραφε λακωνικά το άρθρο, έμοιαζε στην όψη με «διαστημικό όχημα για έναν επιβάτη».

Το άρθρο πληροφορούσε επίσης πως το γλυπτό είχε βρεθεί κατά την διάρκεια ανασκαφών στην αρχαία πόλη Tushpa, πρωτεύουσα του βασιλείου της Ουραρτού, που κατά την πρώτη χιλιετία π.Χ ήταν ένα μεγάλο και ισχυρό κράτος, το οποίο βρισκόταν σε αντιζηλία με την Ασσουρία στο νότο. Οι τοπικές παραδόσεις επιμένουν πως οι κάτοικοι της Ουραρτού κατάγονταν απευθείας από τους επιζώντες της Κιβωτού του Νώε, όταν αυτή τελικά προσάραξε στο Όρος Αραράτ, οι δίδυμες κορυφές του οποίου υψώνονται μεγαλόπρεπα στα περίχωρα. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, καθώς τα αρχαία σουμερικά κείμενα που αφορούν τον Κατακλυσμό του Νώε περιέχουν συγκεκριμένες αναφορές σε «θεούς» που επέβαιναν σε παράξενα ιπτάμενα αντικείμενα. Περιγράφουν τα όντα αυτά να περιφέρονται γύρω από την Γη όσο διαρκούσε ο Μεγάλος Κατακλυσμός. Λένε ακόμα πως το σκάφος τους προσγειώθηκε στο Όρος Αραράτ, καθώς οι επιβάτες του δελεάστηκαν από την μυρωδιά των κρεάτων που ψήνονταν όταν ο Νώε θυσίασε εκεί. Η πιο σημαντική λεπτομέρεια, πάντως, ήταν ο ισχυρισμός του άρθρου πως το γλυπτό βρισκόταν στο Μουσείο της Κωνσταντινούπολης, του οποίου το προσωπικό είχε αρνηθεί παλιότερα πως γνώριζε οτιδήποτε σχετικά. Ζήτησα λοιπόν από ένα Γερμανό συνάδελφο μου, ο οποίος βρισκόταν εκείνη την περίοδο στην Τουρκία, να επισκεφτεί εκ μέρους μου το μουσείο για να ανακαλύψει την αλήθεια. Και να, που μόλις έδειξε ένα αντίγραφο του άρθρου σε κάποιον από τους ανώτερους υπαλλήλους του μουσείου, το αντικείμενο βρέθηκε μπροστά του μέσα σε πέντε λεπτά! Του επέτρεψαν να το εξετάσει, όχι όμως και να το φωτογραφήσει. Όταν ρώτησε πως είχε περιέλθει στην κατοχή του μουσείου, ο υπάλληλος απάντησε πως είχε κατασχεθεί δυο χρόνια νωρίτερα από έναν τουρίστα που ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει την χώρα. «Το απόκτησε κατά την παραμονή του στην Τουρκία και θα το έπαιρνε μαζί του στο εξωτερικό, παρά το γεγονός ότι η εξαγωγή αρχαιοτήτων από την Τουρκία είναι παράνομη.»

Ο συνάδελφος μου ρώτησε γιατί δεν το εξέθεταν. «Επειδή είναι πλαστό», ήταν η απάντηση.

«Πως μπορεί να είστε σίγουροι», ρώτησε. «Επειδή δεν αντικατοπτρίζει την τεχνοτροπία της εποχής από την οποία υποτίθεται πως προέρχεται», του είπε ο υπάλληλος. «Μοιάζει με διαστημική κάψουλα – αλλά φυσικά, δεν υπήρχε κάτι τέτοιο την εποχή εκείνη. Κάποιος θέλησε να κάνει μια φάρσα».

Με άλλα λόγια το αντικείμενο δεν μπορούσε να είναι αυθεντικό, επειδή τότε θα πιστοποιούσε την αυθεντικότητα ενός άλλου στοιχείου (της ύπαρξης ενός αρχαίου διαστημοπλοίου), ενός στοιχείου στο οποίο αρνούνταν να πιστέψει το μουσείο. Πέρασε αρκετός καιρός για να αναρωτηθεί εν τέλει ο συνάδελφος μου: αν το αντικείμενο ήταν πλαστό τότε γιατί κατασχέθηκε; και γιατί βρισκόταν στην κατοχή του μουσείου; αφού ανέφερε το περιστατικό σε ένα γερμανικό περιοδικό, κάποιοι δημοσιογράφοι ξεκίνησαν δική τους έρευνα. Μετά από μια κοπιαστική αλληλογραφία, έλαβαν μια επιστολή που ισχυριζόταν πως το γλυπτό ήταν πλαστό, κατασκευασμένο από «γύψο, από αυτόν που χρησιμοποιούν για την θεραπεία καταγμάτων, και σκόνη μαρμάρου» και περιείχε μια εντελώς νέα εκδοχή σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο έφτασε στην κατοχή του μουσείου. Ο ισχυρισμός αυτή τη φορά ήταν πως το αντικείμενο έφερε στο μουσείο το 1973 ένας έμπορος αρχαιοτήτων, που δήλωσε πως ήθελε να το πουλήσει. Όταν όμως συνειδητοποίησε πως το αντικείμενο ήταν πλαστό, δεν ενδιαφέρθηκε να το αναζητήσει.


Η προσωπική μου εμπειρία


Όταν οι Γερμανοί δημοσιογράφοι επισκέφτηκαν το μουσείο το 1994, τους επανέλαβαν την ίδια ιστορία. Οι αντιφατικές αυτές διηγήσεις - αλλά και η αρχική άρνηση του μουσείου πως διέθετε κάποιο τέτοιο αντικείμενο – είχαν ως μοναδικό αποτέλεσμα να εξάψουν περισσότερο την περιέργεια μου. Έτσι το 1997, επισκέφτηκα και πάλι το μουσείο και είχα μια συνάντηση με τον διευθυντή, δρ. Alpay Pasinli. Όταν έβγαλα από τον χαρτοφύλακα μου όλα τα σχετικά άρθρα των περιοδικών και τα ακούμπησα στο γραφείο μπροστά του, ήξερα πως δεν θα μπορούσε πια να αρνηθεί την σπουδαιότητα του αντικειμένου. «Γιατί δεν εκτίθεται;» ρώτησα. «Δεν εκθέτουμε πλαστά κομμάτια», μου απάντησε. Και εγώ ξαναρώτησα, γιατί τέλος πάντων, θεωρούσαν πως ήταν πλαστό. Ο δρ. Pasinli παρουσίασε δυο λόγους. Πρώτον επειδή δεν υπήρχαν πύραυλοι στην Αρχαιότητα. Δεύτερον επειδή κανένα χειροτέχνημα δεν μπορεί να θεωρηθεί αυθεντικό, αν είναι μοναδικό και χωρίς κάποιο ανάλογο – χρειάζεται να υπάρχει τουλάχιστον άλλο ένα εύρημα ενός παρόμοιου αντικειμένου, που να απεικονίζει τα ίδια πράγματα ή να είναι κατασκευασμένο με παρόμοια τεχνοτροπία, με το οποίο να μπορεί να συγκριθεί. Προσωπικά μου φάνηκε πως και τα δυο επιχειρήματα στηρίζονταν σε εντελώς σαθρές παραδοχές, επικεντρώθηκα όμως στο δεύτερο. Η αλήθεια υποστήριξα, είναι πως ένα αντικείμενο μπορεί να θεωρηθεί αυθεντικό ακόμη και αν είναι μοναδικό στο είδος του. Ένα κλασικό παράδειγμα είναι ο ξακουστός Δίσκος της Φαιστού, που ανακαλύφθηκε στην Κρήτη το 1908, από διεθνούς φήμης αρχαιολόγους. Φέρει ιερογλυφικές επιγραφές, οι οποίες δεν έχουν αποκρυπτογραφηθεί μέχρι σήμερα, ακριβώς επειδή δεν έχει ανακαλυφθεί ποτέ κάποιο παρόμοιο αντικείμενο – και όμως ο δίσκος θεωρείται αναμφίβολα αυθεντικός.

Μετά από μια μακρά συζήτηση μου επέτρεψαν τελικά να δω ο ίδιος το γλυπτό. Για μεγάλη μου έκπληξη, διαπίστωσα πως φυλασσόταν σε ένα συρτάρι στο γραφείο του υποδιευθυντή του μουσείου, προσεκτικά τοποθετημένο σε ένα δίσκο και καλυμμένο με ένα σκούρο μπλε βελούδινο ύφασμα. Ήταν μια καταπληκτική στιγμή. Όταν το έβλεπες από κοντά, το γλυπτό φαινόταν ακόμα πιο εντυπωσιακό από οποιαδήποτε φωτογραφία. Μπορούσα να ξεχωρίσω τα περίπλοκα σκαλίσματα στους σωλήνες της εξάτμισης, τις λεπτομέρειες της πτυχωτής και προφανώς ελαστικής διαστημικής στολής. Πως θα ήθελα να ήταν το κεφάλι ακόμη άθικτο, ώστε να μπορέσω να δω το πρόσωπο του πιλότου! Ο υπάλληλος που κρατούσε το δίσκο ήταν ανήσυχος και πολύ προσεκτικός. Μου επέτρεψε με μεγάλο δισταγμό, να γυρίσω το αντικείμενο από την άλλη πλευρά, στη συνέχεια να το κρατήσω στο χέρι μου και – τέλος- να τραβήξω μια φωτογραφία του. Μετά από αυτό, το τύλιξε στο βελούδινο ύφασμα και το έβαλε ξανά στο συρτάρι. «Λοιπόν, τι νομίζετε;» με ρώτησε ο δρ. Pasinli. «Σίγουρα», του απάντησα, «δεν πρόκειται για χυτό ομοίωμα».

Του εξήγησα πως το είχα ελέγξει με προσοχή για να βρω σημάδια από καλούπι – για αυτή τη ραφή που σχηματίζεται στο σημείο που εφαρμόζουν τα δυο μισά του καλουπιού – όμως δεν είδα τίποτα παρόμοιο. Οι αυλακώσεις στο αντικείμενο αποτελούσαν, όλες τους, μέρος του σχεδίου του σκάφους. Ούτε και ήταν φτιαγμένο από γύψο. Ήταν μια ελαφριά πορώδης πέτρα με φυσική καστανοκίτρινη απόχρωση. Αν επρόκειτο για ζωγραφισμένο γύψο, το λευκό χρώμα θα φαινόταν στο σημείο που είχε σπάσει το κεφάλι – όμως το χρώμα του ήταν ομοιόμορφο παντού. «Ώστε πιστεύετε πως έχουμε να κάνουμε με γνήσιο καλλιτέχνημα;», με ρώτησε ο δρ. Pasinli.

«Αυτό που θεωρώ το πιο πιθανό είναι ότι έχετε στην κατοχή σας κάτι πολύ πιο σημαντικό από τις πυραμίδες. Θα πρέπει να το εκθέσετε και να αφήσετε τον κόσμο να σχηματίσει τη δική του άποψη.» Χωρίσαμε πολύ φιλικά, ενώ ο δρ. Pasinli υποσχέθηκε πως θα ξανασκεφτόταν την πρόταση μου.

Όταν επέστρεψα σπίτι μου στην Νέα Υόρκη, έστειλα στον δρ. Pasinli εικόνες γλυπτών από την Λατινική Αμερική που έδειχναν πως το γλυπτό του αστροναύτη δεν ήταν και τόσο μοναδικό. Πράγματι η εμφάνιση του πιλότου θυμίζει καταπληκτικά μια μορφή που φοράει προστατευτική στολή και κάποιου είδους σακίδιο με εξοπλισμό και χειρίζεται κάτι που μοιάζει με φλογοβόλο και που μπορεί να δει κανείς σε μια γιγάντια πέτρινη κολόνα – που χρονολογείται πολύ νωρίτερα από την περίοδο των Ατζέκων – στην Tula του Κεντρικού Μεξικού.

Τελικά τον Οκτώβριο του 1997, έλαβα ένα γράμμα από τον δρ. Pasinli, που με πληροφορούσε ότι το «ψευτο-διαστημόπλοιο» εκτιθόταν πλέον σε κάποια από τις αίθουσες του μουσείου. «Ελπίζω πως θα είστε ευχαριστημένος τώρα», μου έγραφε. Και ήμουν – ευχαριστημένος και περήφανος. Επιτέλους είχε σηκωθεί το πέπλο της μυστικότητας που το έκρυβε τόσα χρόνια.

Δυστυχώς η νίκη μου αποδείχτηκε προσωρινή. Λίγο αργότερα ο δρ. Pasinli αντικαταστάθηκε και κάποιος άλλος ανέλαβε τη διεύθυνση του μουσείου. Το μοντέλο του ακέφαλου αστροναύτη – αυτό το εκπληκτικό αντικείμενο που μπορεί να αποτελεί το κλειδί πολλών παράξενων μυστικών – αποσύρθηκε από την βιτρίνα του!

Που βρίσκετε σήμερα; Ποιος ξέρει..Μάλλον έχει επιστρέψει στο σκοτεινό του συρτάρι, μέσα στο βελούδινο κάλυμμα του.



Atlantis Rising Magazine, Issue 15
The lost book of ENKI, Zacharia Sitchin
http://erenzw.blogspot.gr